Wednesday 30 September 2015

ढोल ग्रुप ऑल टाईम धमाल...

आमची मैत्री म्हणजे धम्माल.
सुखात पार्टी घेऊन लुटणारा,
दुखात खांदा देऊन शांत करणारा.
मस्तीमध्ये त्रास देणारा,
लाडाने दुसर्याच नावाने चिडवणारा.
आणि कधी 'ती' दिसली तर...
तर त्याच नावाने चिडवणारा.

चहाची कटिंग आपल्याच खिशातून घेणारा,
हाक मारताना दोन तरी शिव्या घालणारा.
दिसला कुठेही तर हात मिळवून विचारपूस करणारा,
पोरींसमोर मात्र शिव्या देऊन शाईनिंग मारणारा.

कुठचाही प्रवास असो, भन्नाट मज्जा करणारा.
गाण्यांच्या भेंड्या घेत गाण्यांमधून चिडवणारा.
आपण चिडलो कि अजूनच चिडवणारा.
आपण साथ दिली कि (डफली अजून जोरात वाजवणारा) मनोमन सुखावणारा.

नाचा रे करून, कधी बाला डान्स तर कधी...
नागीण डान्स करायला लावून स्वता:ही डुलणारा.
कोणी डान्स करायला नाही बोलला म्हणून...
सूट म्हणून... अक्टिंग करायला लावणारा.

त्याच्या अक्टिंगमध्ये स्वता:च सहभाग घेऊन साथ देणारा.
तरी... ह्यातलेही करायला कोणी ना केलेच, तर.....
तर काय!  गपचूप एकमेकांना खुणवून
टपली, बुक्क्यांची जोरदार तयारी करणारा.

द्या रे ह्याला टपली करून हाणणारे.
लागला का रे तुला कुठे करून 
प्रेमाने दोन शिव्या देऊन जवळ घेणारे.

ह्यात प्रेम असते, आपुलकीची भावना असते.
मैत्रीचा विश्वास असतो, घट्ट मैत्रीची साद असते.

कोण कोणाच्या शिव्या खाईल? 
कोण कोणासाठी उगीचच पनिशमेंट स्वीकारेल?
हीच तर मैत्रीची बात असते,
आपुलकीची जाण असते.
ह्यातच आपली मैत्री खास असते.

नागीण डान्स काय, बाला डान्स काय,
हातावरच खोटं खोटं गिटार घेऊन वाजवणं काय?
सगळं फक्त मित्रांच्या धम्मालसाठी, 
मित्रांच्या एका दिलखुश स्माईलसाठी.

हा खरा मैत्रीचा खटाटोप असतो.
जाणीव असते ह्याची आपल्या दोस्तांनाही,
म्हणून तर त्याचं असतं हक्काने सांगणं.

मैत्री ही मित्रत्वाची जाण असते,
शिव्या घातल्या काय नि रागावलं काय?
गरजेच्या वेळेला धावणारे पाय असते.
संकटातून खेचून काढणारे हाथ असते.
परमेश्वराने दिलेली मैत्रीची देणगीच खास असते.

सारांच्या नशिबी असा दोस्ताना नसतो,
ज्यांच्याकडे असते त्यांना ह्याची जाणीव असते.
कारण ज्यांच्याकडे नसते त्यांना हा टवाळेपण भासतो.

म्हणूनच... कितीही शिव्या खाल्ल्या काय,
कितीही टपल्या पडल्या काय,
नि कोणी कसाही डान्स सांगितला काय!
सगळ काही एक कुटुंब आणि 
कुटुंबातली मेजवानीच असते.
आपल्याकडून आपल्यासाठीच असणारी 
आपल्या मैत्रीची शान असते.

ही शान... हा धागा... आयुष्यात जसा गुंफावा, 
तसा तो अधिकाधिक घट्ट होत जातो.
परमेश्वराने आयुष्या सोबत दिलेली,
अनमोल भेटवस्तूपैकी 'मैत्री' ही त्यातलीच असते.
म्हणूनच आमची मैत्री, आमचा दोस्ताना हा आमचा आहे,
आणि तो आमचा 'खास' आहे,

आम्ही वाजवतो, 
आम्ही नाचतो, 
आम्ही धम्माल करतो.
आमच्या DAD ला आवडते म्हणून.
                                                      - अनुप्रिया आदित्य सावंत.
                                        :D :D :D :D :D
                                                          (ढोल ग्रुप ऑल टाईम धमाल)

ढोल ताशाच्या गजरात...


ना कोणता डिप्लोमा,
ना कोणती डिग्री,
इथे फक्त आणि फक्त 'प्रेम आणि भक्ती'.

बापुची ती एक झलक,
बहार येते सर्वांगांना.

कलेच्या सादेने भिनते,
अनिरुद्ध प्रेम नसनसांतुनी.

ढोल नि ताशा ही नाही नुसती कला,
त्या कलेत आहे अनिरुद्ध प्रेमाची नशा.

ढोल ताशाच्या आवाजात,
आमच्या बाप्पाचे आगमन होता क्षणीच...
बाप्पाचा चेहरा खुले, आनंदाने नाचे.
आमची कला पाहुनी,
बापू आमचा मनोमन सुखावे.

हाच उत्साह, हेच प्रेम,
आम्हाला पदोपदी घडविते.
अनिरुद्ध प्रेमाने,
अनिरुद्धमय होऊनी जाते.

तयार आहोत आम्ही,
पुन्हा त्याच जल्लोषात.
"आम्ही नाचतो,
आम्ही वाजवतो,
आम्ही धम्माल करतो,
आमच्या 'DAD' ला आवडते म्हणून".

                        - अनुप्रिया आदित्य सावंत.

Wednesday 9 September 2015

एक सुजाण नागरिक म्हणून...


    आपली मुले शाळेत जाताना कशी जातात?  कोणत्या मुलांसोबत जातात?  त्यांचे मित्र कोण?  ह्या बाबत पालकांनी जागृत राहणं अत्यावश्यक आहे.  रस्त्यावर ये- जा करणाऱ्या वाहनांना हात दाखवत लिफ्ट मागणे ही शाळेतल्या मुलांची रोजच्या पाहण्यातली गंभीर आणि चिंतेची बाब आहे.  


     शाळेत जायला उशीर म्हणून असो कि मज्जा मस्ती.  सर्रास रस्त्यावर गाड्यांना हात दाखवत लिफ्ट मागतात.  त्यांच्यातल्या बऱ्याच मुलांना लिफ्ट मिळतेही.  लिफ्ट देणारे जास्तीत जास्त बाईक स्वारच असतात.  मुलं सहज त्यांच्याबरोबर निघून जातात.  पण कुठल्याही बाबतीतला विचार न करता त्यांच्याबरोबर निघून जाणे, ही खरी तर त्यांची अल्लड बुद्धी म्हणायची कि आणखी काही.  जे त्या मुलांना लिफ्ट देतात ते माणुसकी म्हणून असो कि भावनिक असो, हे त्यांनीही थांबवायलाच हवे.  कारण त्यांच्या तसे करण्याने मुलांच्या चुकीच्या प्रवृत्तींना कळत-नकळत बळ मिळते.



     बऱ्याच वेळा आपण पेपर मध्ये मुलांच्या अपहरनाबद्दल वाचतो.  पण त्याचा गंभीरतेने ना मूले विचार करत ना पालक.  आपली मूले शाळेत जाताना खरच असा प्रकार करत असतील तर!  ह्या गोष्टीचा विचार फक्त पालक आणि मुलांनीच करावा असेही नाही.  तर प्रत्येकाने ही गोष्ट लक्षात आणून देऊन त्यास आळा घालावयास हवा. पालकांनीही स्वतः वेळीच सावध होऊन मुलांनाही ह्याबाबतची जाणीव करून देणे आवश्यक आहे.



     खरं तर प्रत्येक वेळी पालक आणि शिक्षक आपल्या मुलांवर लक्ष ठेवू शकतील असेही नाही.  पण तरीही शक्य तितकं सर्वांनीच ह्या गोष्टीकडे गांभीर्याने पाहून आपल्या मुलांना ह्या गोष्टीची जाणीव करून देऊन त्यांनाही त्यांच्या स्वतःसाठी तसेच त्यांच्या वर्गमित्रांच्या सुरक्षीततेसाठी चुकीच्या गोष्टींना आळा घालायला शिकवायलाच हवे.



     एक सुजाण नागरिक म्हणून हे आपले कर्तव्यही आहे आणि आपली नैतिक जबाबदारीही आहे.


                                                                                                               अनुप्रिया आदित्य सावंत.

मागील कथा वाचा                                                                                                          पुढील कथा वाचा 

Friday 4 September 2015

कविता #7 - मन म्हणजे...

मन म्हणजे वाऱ्याची झुळूक,
झोक्यासारखी झुलत झुलत उंच आकाशाला भिडणारी.

मन म्हणजे पक्ष्यांचे पंख,
हवे तसे आकाशाला गवसणी घालणारे.

मन म्हणजे एक वेडी आशा,
मनाला सैरभैर करणारी लहर.

मन म्हणजे पाण्यावरचा तरंग,
तरंगातून उसळणाऱ्या उंच उंच लाटा.

मन म्हणजे समुद्र सारखी असणारी भरती ओहोटी,
सुखं-दुःखाचे तरंग, तर कधी लाटांवर स्वैर होत मुक्त संचार करणारे.

मन म्हणजे समुद्रातील शंख-शिंपल्यांची झालर,
कधी मोत्यांत गुंतून जाईल हे न सांगता येणारं.

मन म्हणजे संसारातील भांडी-कुंडी,
जितके धुवून पुसू तितके ते नवं-कोरं.

मन म्हणजे भिंतीतील नाजूक शिल्पकाम,
विचारांच्या माळेत गुंतलेले पण तरीही ठाम.

मन म्हणजे चांदण्या रात्रीचे तारे,
काजवा सारखा चमकणारा प्रकाश,
आठवणींना जागवणारा, लहरींच्या धुंधीत डोलणारा,
फुलांच्या माळेसारखा गुंफणारा, चांदण्यांसारखे हसणारा.

ज्वालामुखीसारखा तळमळणारा,
तर क्षणात मोहाच्या क्षणाला भुलणारा,
कित्येकदा चुकणारा,
तरी स्वतःच स्वतःला सावरणार असं वेडंवाकडं हे आपलच मन.

मन म्हणजे जीवनाचे रहस्यं,
कितीही उलगडा झाला, तरी आयुष्याचा कोडं न सुटणार.
असं हे मन, असं हे आपलच मन.

                  - अनुप्रिया सावंत.

Wednesday 2 September 2015

आठवणीतले क्षण - ढोल प्रक्टिस - दादर ते कर्जत प्रवास...

चला संडे आला, तयारीला लागा.
प्याटर्न लक्षात आहे ना सगळ्यांच्या,
येताना ढोलचा अडीओ ऐकून या रे...
आणि सगळ्यांनी वेळेवर या.

अरे मला सकाळी कॉल कर हा!
तू आधी सकाळचा अलार्म लाव.
भावा, साहेब येणारे काय?
रात्री कोण कोण गेलंय आधीच?
तो तर रात्रीच पोचतो रे... १०० टक्के हजेरी आहे त्याची.
भाई ट्रेन कितीची पकडणार आहेस?
अरे फोन वाजल्यावर उचला रे... झोपू नका फोन बंद करून!
जाताना एकत्र जाऊयात हा!.. .दादरला भेटा.
अरे मेट्रो चालू झाली रे... घाटकोपरला भेटा सगळ्यांनी.

(रात्रीची २:३० वाजता कोठुंबेहून फोन.....)
अरे मित्रा झोपलास का?
सकाळी उठायचय ना लवकर... झोप आता वाजले बघ किती....

(समोरचा फुल झोपेत असताना पुन्हा ३:३० ला तोच फोन....)
काय करतोय रे? झोप नाही येतंय का? अजून झोपला नाहीस?
सकाळी लवकर ये प्रक्टिस करायचीय ढोलची, जरा आता झोप काढ मस्त.
(झोपेची पूर्ण वाट.....)

(सकाळी सगळे गडबडून उठत...)
अरेच्या... वाजले किती? अरे अलार्म वाजलाच नाही? (अलार्म लावलाच नाही)
माझा कॉल वाजून गेला, आता काही खैर नाही.
१० मिनटात ट्रेन सुटेल, चल आंघोळ राहू देत.
अरे आहे तसाच ये बाबा... आम्ही थांबतो पुढे.
तू ये रे निवांत... एक काम कर तिथे जेवायलाच ये ना....
भाई तू येउच नको रे, आज आराम कर घरपे.

(ट्रेन पकडताना....)
अरे तू कुठे आहेस, माझी ट्रेन समोरून गेली रे,
पाठून कोणी येतंय का सोबतीला,
 अरे त्याला कॉल करा, झोपला असेल अजून.
नाही... त्याला आदल्यादिवशीच उचलतात सोबत.
अरे मग कोणी पाठून येतंय का?
तुम्ही अजून झोपा काढा ना ट्रेन आपल्याच आहेत.

(नेरळला उतरल्यावर...)
तू ह्याच ट्रेन मध्ये?
अरे तो पण असेल इथेच बघा त्याला पण...
दोस्त, तू आया...
अरे सब एकही ट्रेन मे???
क्या बात क्या बात, इसे केहते हे याराना....
शाब्बास दोस्ता शाब्बास....

(टमटमचा प्रवास...)
अहो काका घ्या ना एवढेच पैसे असं काय करताय....
आम्ही एवढे जण आहोत सगळ्यांना घ्या एकत्र...
अरे तू दुसरा बघ तो कमी घेतोय का....
या रे इकडे भेटली गाडी.
कसं बसणार एवढे?
अरे ह्याला ढकला रे आत...
आधी ह्या जाड्याला आत पाठवा...
हा बघ! हा बघ... हा बारीक आहे बसवा बारक्यांना आधी.
ए... सरक रे आत.

(गाडी फुल....)
झाली का रे जागा...
कसं वाटतंय... सरक रे जरा...
अरे यहापे जगह देख कितना हे, आरामसे बैठा हे ये तो...
अरे अभंग चालू करा....
अरे हा झोपला गाडीत द्या एक एक...

(टपल्यांचा आवाज.... जणू काही टम टम वाल्या काकांना टाळ्या वाजल्याचा भास.)
:D :D :D :D :D
                                               - अनुप्रिया आदित्य सावंत.