Photo courtesy: Google
(प्रस्तुत कविता 'दैनिक प्रत्यक्ष' वृत्तपत्रात प्रसिद्ध झालेली आहे.)
व्यक्ती तशी वल्ली तितक्याच प्रकृती. माणसांमध्ये ही गोष्ट प्रत्येकाला पाहायला मिळतेच. पण त्याच माणसांना खुलवणारा, हसवणारा, साद घालणारा आणि त्याच्यासोबत जुळवून घ्यायला शिकवणारा मात्र समोर असूनही अलिप्त राहत असतो तितकाच अलिप्त असूनही जवळ असतो. म्हणूनच तर ह्याला 'किमयागार' म्हणतात. बरोबर ना! ह्याची जादूच निराळी. जगायला शिकवणाराही हाच आणि जगताना अनुभवायला शिकवणाराही हाच.
रोपट्यांनी साऱ्या फुलावे घट्ट मातीच्या साक्षीणे
फुला - फुलाने बहरावे वाऱ्याच्या सोबतीने!
चांदण्याची सारी शोभा निळ्या नभी चमकावी
मधूनच तारे - तारका त्याच्या सोबतीने असावे!
सर्व दिशांतले वारे घट्ट मिठीत विसावे
मंजुळ ध्वनीच्या लहरी त्यात डुलत राहावे!
खळखळाट नदीचा नाद चहू बाजूंनी गर्जितो
डोंगर दरी कपाऱ्यातून बेधुंद मुक्त संचारतो!
किमया ही किमयागाराची तोचि साधितो जाणावे
त्याच्या सोबतीने सारे आपण चालतची राहावे!!!
- अनुप्रिया सावंत.
