मन म्हणजे वाऱ्याची झुळूक,
झोक्यासारखी झुलत झुलत उंच आकाशाला भिडणारी.
मन म्हणजे पक्ष्यांचे पंख,
हवे तसे आकाशाला गवसणी घालणारे.
मन म्हणजे एक वेडी आशा,
मनाला सैरभैर करणारी लहर.
मन म्हणजे पाण्यावरचा तरंग,
तरंगातून उसळणाऱ्या उंच उंच लाटा.
मन म्हणजे समुद्र सारखी असणारी भरती ओहोटी,
सुखं-दुःखाचे तरंग, तर कधी लाटांवर स्वैर होत मुक्त संचार करणारे.
मन म्हणजे समुद्रातील शंख-शिंपल्यांची झालर,
कधी मोत्यांत गुंतून जाईल हे न सांगता येणारं.
मन म्हणजे संसारातील भांडी-कुंडी,
जितके धुवून पुसू तितके ते नवं-कोरं.
मन म्हणजे भिंतीतील नाजूक शिल्पकाम,
विचारांच्या माळेत गुंतलेले पण तरीही ठाम.
मन म्हणजे चांदण्या रात्रीचे तारे,
काजवा सारखा चमकणारा प्रकाश,
आठवणींना जागवणारा, लहरींच्या धुंधीत डोलणारा,
फुलांच्या माळेसारखा गुंफणारा, चांदण्यांसारखे हसणारा.
ज्वालामुखीसारखा तळमळणारा,
तर क्षणात मोहाच्या क्षणाला भुलणारा,
कित्येकदा चुकणारा,
तरी स्वतःच स्वतःला सावरणार असं वेडंवाकडं हे आपलच मन.
मन म्हणजे जीवनाचे रहस्यं,
कितीही उलगडा झाला, तरी आयुष्याचा कोडं न सुटणार.
असं हे मन, असं हे आपलच मन.
- अनुप्रिया सावंत.
No comments:
Post a Comment
Thank You For Sharing Your Valuable Feedback.