निळभोर आकाश, चंदेरी रुपेरी वाळू, समोर लाटांवर स्वैर होणारा मुक्त आणि अथांग समुद्र आणि समुद्राला शोभा देणारी, त्याचे अस्तित्व जाणवून देणारी नारळाची उंच उंच झाडी.
सागराचा साथी असणारा त्याचा एकमेव किनारा ज्याच्यावर हक्क गाजवताना आपल्याला साऱ्या जगाचा विसर पडतो.
ह्या सागराच्या खोलीचा थांगपत्ता कधी लागणं खरंच शक्य नाही. अगदी प्रत्येकाच्या मनासारखं. पोटात अनेक गोष्टी दडवून ठेवल्या असतात. त्याच्यासोबत अनेक जीवांना सांभाळत आपले कार्य पूर्ण करत त्याचा प्रवास मात्र चालूच असतो, अगदी अनादिकाळापासून अनंतापर्यंत. त्याच्या अंतर्मनाचा ठाव घेताना गडद होऊन गुडूप व्हायला होत. अगदी कितीतरी रहस्य दडवून तो तसाच त्याच्या साथीदारांसोबत खळखळत असतो. त्याचे अश्रू कधी दिसत नाही, मात्र जाणीव होत राहते.
राग, आनंद, दुःख, वेदना, जाणीव, लोभ, प्रेम, त्याग अगदी सर्वच. भावनेचा पुरही वाहून जातो, त्यात अनेक गोष्टींचा उच्छाद मांडला जातो, कधी मनासारखं तर कधी मनाविरुद्ध. कधी तर खवळल्यासारखं अगदी बाहेर किनाऱ्यावर फेकून देतो. तर कधी त्या किनाऱ्यावर संथपणे तरंगत राहतो आणि पुन्हा परतीचा प्रवास करत त्याच्या दाट खोलीत सामावून जातो.
हा सागर त्याचं कार्य कधीच विसरत नाही. किंबहुना त्याला त्याच कार्य विसरून चालतच नाही. म्हणूनच तो त्याचं भान हरपून जगतो आणि जगताना त्या आकाशाला पुन्हा नव्याने मिठी मारत साद घालत राहतो, कारण त्याला त्याची डेस्टिनी माहीत असते. अशी डेस्टिनी जी त्याच्या कार्याला पूर्णत्व देते. कसलीही अपेक्षा न करता तो फक्त निर्सगाच्या सानिध्यात स्वतःला झोकून देतो आणि तेच खर त्याच अस्तित्व असत.
माणसाच्या आयुष्याचं ही तसच तर असत. कुठे थांबायचं हे आपलं आपल्याला कळायला हवं. मला हे हवंय किंवा मला हे मिळालच नाही म्हणून स्वतःला कोसत राहण्यापेक्षा आपला किनारा आपण सांभाळायला हवा.
सागर जेव्हा समुद्राचा किनारा सोडून वाहतो तेव्हा त्याच्या कृतीने बऱ्याच गोष्टी हातापलिकडे जातात ज्यांना सांभाळणं कठीण होत.
आपल्या आयुष्याचा किनारा सुद्धा असाच आहे, तो ओलांडला की मार्ग हरवतोच.
आपली मर्यादा माहीत पाहिजे हे नक्की, 'But remember that Sky is the only limit.'
आयुष्य जगायचं असेल तर समुद्रासारखे जगले पाहिजे. सगळ काही सामावून सुद्धा नामा-निराळा. आहे त्यात सुख शोधून आपली डेस्टिनी मिळवणारा. सतत खळखळणारा, कधी संथ होऊन वाहत राहणारा, तर कधी लाटांवर मुक्तपणे संचार करणारा.
आयुष्य म्हणजे एक सुंदर फुल आहे. त्या फुलात देवाने त्याचा सुगंध अगदीच भरभरून दिला आहे. त्या फुलाला जपत त्याचा ताजेपणा बहरत ठेवणं हे आपलं कार्य आहे. कारण मनुष्य हा 'प्रवासी' आहे. प्रत्येकाचा मार्ग वेगळा आहे, मात्र परतीचा प्रवास प्रत्येकाला सारखाच आहे.
आदमी मुसाफिर है
आता है जाता है|
आते जाते रस्ते मे
यारी छोड जाता है|
आपण कोण आहोत हे लोकं नक्कीच विसरून जातील. मात्र आपण काय आहोत, काय केले आणि कसे जगलो हे नक्कीच लक्षात राहतं.
आमची आई नेहमी सांगते...
"Say yourself just... Love you Jindagi💞".
- अनुप्रिया सावंत.
